سلام و ادب. چرا مولا امیر المومنین علی علیه السلام، هر شب مناجات شعبانیه را تکرار می کردند؟

عده ای دنبال دعا نمی روند چون می گویند خداوند از همه حاجات دل ما خبر دارد.

مولا علی علیه السلام دلایل دعا نکردن را بیان می کند… تو می دانی در جان من چه می گذرد ؟

از حاجت و صمیر من خبر داری، هیچ چیز از گذشته و آینده من بر تو پوشیده نیست، همه

را خبر داری. همه این ها می تواند دلایل دعا نکردن باشد. اگر خدا می داند، پس چرا

مولا امیر المومنین علی علیه السلام با خدا سخن می گوید؟ مولا می خواهد شدت اصرار

خود را اعلام کند. متضرعانه تقاضا می کرد از خدا، مولا درک و باور عمیق دارد از این که خدا

از همه اعمال ما باخبر است. پس چرا اصرار دارد خدایا بشنو…. ؟ در حالی که می داند خدا

می شنود . نشان دهنده سطحی از تمنا و تقاضا که این حرف های عقلانی را در می نورد و

کنار می گذارد خرد را الوداعی گو… وقتی التهاب روح و آن التماس به حد اعلا رسید، انسان

نمی تواند سکوت کند. سحرگاهان مولا را دیدند که از شهر خارج می شود فرمود: می روم به

دنبال آرزوهای خودم. سوال کردند آرزوهای شما چیست؟ فرمود: کسی که باید بداند ،می داند

و با چه حالی رفتند. آن قدر ضجه می زد و گریه می کرد. خدایا تا آخر عمرم هر چه برایم اتفاق

می‌افتد در ید توست. نهایت توحید خود را نشان می داد. در کنار نشان دادن آن اشتیاق

ناله های خود را موثر می بیند. یک بار نمی گفت، هر شب برنامه مناجات داشتند. یا علی

دیشب هر چه می خواستید عرض کردید، کم نگذاشتید، تا انتهای بی منتها خواستید، فردا

شب چرا آمدید؟ مولا هر شب فضای تازه ای پیش خود می بیند، هر شب اشتیاقش بیشتر

می شود. مولا امیر المومنین علی علیه السلام آدم حرف بیهوده زدن و کهنه زدن نیست.

حتما یک فضای جدیدتر، نیاز و موقعیت تر جدیدتر در مقابل خود می بیند.

ان شاء الله خداوند ما را غرق در مناجات مولا امیر المومنین علی علیه السلام قرار دهد.

یادگاری.حوزه علمیه حضرت زینب کبری سلام الله علیها یزد